Poslednjih par dana često smo u domaćoj javnosti mogli slušati, kako državne funkcionere, tako i analitičare, u raspravama vezanim za teroristički napad u Briselu. Međutim, mali broj njih se, poput Stevana Gajića, istraživača Instituta za evropske studije ili, pak, Aleksandra Pavića iz Fonda strateške kulture odvažio da iznese činjenice i kaze da koreni islamskog terorizma u Evropi vode poreklo sa Balkana i ratnih sukoba ’90-tih godina kao posledica pogubne politike zapadnih zemalja na ovim prostorima.
Tadašnjom odlukom međunarodne zajednice da podrži muslimanski faktor na Balkanu u ostvarivanju bošnjačkih (kasnije i albanskih) državotvornih interesa, svesno se zanemarivala i previđala islamistička ideološka matrica Stranke demokratske akcije sa Alijom Izetbegovićem na čelu kao i bivšim reis-ul-ulemom Mustafom Cerićem koji je i sam bio jedan od njenih osnivača. Sami počeci islamizma na ovom prostoru vezuju se za pojavljivanje Izetbegovićeve Islamske deklaracije ’70-tih godina prošlog veka, političkog programa utemeljenog na dve pretpostavke: islamskom društvu i islamskoj vlasti. Dolaskom ove stranke na vlast u BiH na prvim višestranačkim izborima ’90-te godine njena islamistička ideologija je brzo postala jasno vidljiva uvođenjem verskih obeležja na političkim mitinzima i njihovim otpočinjanjem islamskim pozdravima.Prećutnim davanjem zelenog svetla Izetbegoviću od strane SAD za dovođenje mudžahida sa Bliskog istoka preko Hrvatske u Bosnu, nepovratno je izmenjena bosanskohercegovačka religijska panorama utirući put tako nosiocima neosalafitskih ideja odn. jednom ortodoksnom i opasno netolerantnom tumačenju islama. Zapad je bio dobro upoznat sa Izetbegovićevim apelima islamskom svetu za pomoć „braći po veri“ na Balkanu što je rezultiralo dolaskom mnogobrojnih „humanitarnih“ islamskih organizacija sa ogromnim finansijskim sredstvima na raspolaganju koja su stizala uglavnom od strane Saudijske Arabije, a čija se misija nije svodila samo na dobrotvorne akcije već i na projekat obnove bosanskog, a i šire, balkanskog islama.
Završetkom rata u BiH i potpisivanjem Dejtonskog sporazuma ’95. godine, a naročito nakon terorističkog napada na Svetski trgovinski centar u Njujorku 2001. godine i objave „globalnog rata protiv terorizma“ SAD su vršile pritisak na bosanskohercegovačke vlasti da se reše mudžahida na svojoj teritoriji. Ubrzo su izručena dva Alžirca za koje se sumnjalo da su povezani sa pomenutim napadom, a ostali su nastavili da žive u BiH teritorijalizovani na području srednje Bosne u tzv.“islamskim emiratima“ sa uredno dobijenim državljanstvom na osnovu zasluga u ratu čime su postavljeni temelji BiH kao odskočnoj dasci radikalnom islamu u Evropi. Odatle potom sledi njihovo širenje na područje Sandžaka i Kosmeta i dalje bujanje pod patronatom SAD i NATO pakta. Dževad Galijašević, stručnjak za borbu protiv terorizma, u svojim izjavama analitički ukazuje da „kada se islamističke strukture razvijaju one se nepovratno razvijaju“ i da „skoro nigde nije zabeležen njihov povratak unazad…već obično bivaju, pre ili kasnije, priznate kao legitimne političke partije od strane Zapada.“ Galijašević takođe procenjuje broj sledbenika neosalafitskih ideja na ovoim prostorima na oko 100 000, od čega je oko 5 000 njih ratovalo ili trenutno ratuje na Bliskom istoku. Česta posredna ili neposredna povezanost lica iz BiH ili Kosmeta danas sa skoro svim terorističkim napadima u Evropi samo je rezultat pogubne politike koju na ovim prostorima EU i Amerika i dalje slepo slede.
Niko ovih dana u domaćoj javnosti i ne pominje islamističko delovanje muftije Zukorlića po Sandžaku koji svoju versku funkciju po potrebi „zamrzava“ i „odmrzava“ vodeći verska lica po političkim skupovima i tribinama. Tako je počelo i u Bosni… S obzirom na to da su se bosanskohercegovački panislamisti svojevremeno pobrinuli da usvajanjem nacionalnog imena Bošnjak apsolutizuju upravo njegovu islamsku komponentu, kao glavno uporište bošnjačkog nacionalnog identiteta, otvorili su put manipulisanju religije u političke svrhe što sa sobom nosi opasnost da se uvek napad na islamističku ideologiju moze predstavljati kao napadna islam i muslimane.
U klimi nakon 11. septembra svetski poznat i priznat stručnjak u oblasti islamologije, B. Luis oprezno je upozoravao na taktičko upodobljavanje određenih islamističkih grupacija kao rezultat njihove nemogućnosti da se nose sa daleko nadmoćnijim neprijateljem i da su samo u iščekivanju povoljnijeg momenta za ispoljavanje svojih istinskih političkih stavova čemu samo dodatno ide na ruku postojeća podela na „dobre“ i „loše“ islamiste odn. prozapadnu i antizapadnu islamističku opciju, a koja je prisutna poslednjih godina u međunarodnim krugovima i čijih smo rezultata u vidu krvavih slika svakodnevni svedoci. Stoga je korisno podsetiti se reči našeg uglednog orijentaliste i diplomate D. Tanaskovića da je islam jedna transnacionalna, transkulturalna i transistorijska kategorija i da svako poigravanje sa ovom velikom svetskom religijom može dovesti do nesagledivih posledica.
TEKST JE OBJAVIO INTERNET MAGAZIN NOVI STANDARD
Balkan 